एकादेशमा एक देश थियो । त्यो देशका बासिन्दाहरुको मुल पेशा भनेकै दुध ब्यवसाय थियो । दुध त भन्नुहुन्छ कती हो कती ! केटाकेटीहरु छुर्पीको मट्याङ्ग्रा बनाएर ग्याटिसले भगेँरा, ढुकुर ताक्थे । त्यती धेरै दुध भएको देशमा एउटा 'दुध पोखरी' बनाउने दुध देशका सम्राठले घोषणा गर्छन् । ठुलो खाल्डो खनिन्छ । हरेक घरले एक मानो दुध दान गरेर खाल्डो भर्ने निर्णय हुन्छ । उचित साइत जुराएर रातभरी दुध भर्ने अनी बिहान 'दुध पोखरी' उध्घाटन गर्ने कार्यक्रम बन्छ । सो पोखरी उध्घाटनको लागि बिभिन्न देशका प्रतिनिधि, पर्यटक आदी भेला हुन थाल्छन् । अन्तराष्ट्रिय समुदाय - टिभी, रेडियो, पत्रपत्रीका - जम्मैका आँखा 'दुध देश' मा केन्द्रित हुन्छ ।
दुध देशको राजधानी 'चिल्लोचाप्लो' मा प्राय बस्नेहरु प्राय 'लठ्ठक', 'चुइँया', 'दोजिब्रे', 'स्वाँठ' आदी थर गरेका धेरै अघी देखी बस्दै आएका हुन् । दुध भर्ने दिनको एक दिन अघी एक हुनेखाने परिवारका 'लठ्ठक' दम्पती, हरी लठ्ठक र बुढी लठ्ठकले सल्लाह गर्छन् - दुधको सट्टा पानी हालिदिने ! अरुले हालेको दुधमा त्यो जाबो एक मानो पानी त बिलाईहाल्छ नि !
उध्घाटनको बिहान सम्राठ पोखरी पुग्छन् । पोखरी आधा भरिएको हुन्छ, पानीले । मात्र पानीले ।
उध्घाटनको बिहान सम्राठ पोखरी पुग्छन् । पोखरी आधा भरिएको हुन्छ, पानीले । मात्र पानीले ।
इतिश्री!
- सुरेश 'समान'
