तिहारको माहोल । गाउँघर तिर मादलमा खरी भरिदै होलान् या खैजडी बजाउँदै होलान्। 'नारायन, हरी हरी!'
दसैंतिहारका ति रङ्गिन क्षणहरु आज श्यामस्वेतमा सम्झदैँछु । द्रिस्यहरु झिरझिर गर्दै आए पनि मेरो मनको एन्टिना पुर्वतिरै सोझिएको छ । हिजो पकाएका सेलरोटी आज तातो कित्लीबाट बाफिदै निस्केको चियामा चोबेर खानजती मजा आँउछ मलाई ति दिनहरु सम्झिदा आज त्यस्तै रमाइलो लाग्दैछ । जिन्दगी आखिर बासी सेलरोटी नै त भो! उभ्रेको सेल।
के केटाकेटी, के तन्नेरी, केबुढाबुढी सबैजना बिहान नछिप्पिदै उठ्थे । कोही ढिकि कुट्न पुग्थे, कोही दैनिक उपक्रम बिसाएर चिया पसलमा गफिदै हुन्थे । हामी केटाकेटी फलामको बन्दुकमा रातो कागजको पत्तीवाला गोली भर्न ब्यस्त हुन्थ्यौँ । मलाई याद छ, बिम्लीका दाईले थुप्रै आलुबम, चक्लेट् बम,डबलबम, झिर्झिरे, फुल्झडी, चक्रबम, बिडीबम आदी आफ्नो पसलमा राखेका हुन्थे । एक्पल्ट म आँफै पनि जोगबनी पुगेको थिएँ । 'होमलाइट्' सलाई देखी दम दिने स्टोभ् सम्म उतै बाट आउँथ्यो । मेरो ध्याउन्न चै पटकामा हुन्थ्यो । कैलेकाहीँ बिम्लीको पसलमा जाँदा बिम्लीउस्का साथीहरु - चम्पा, इन्दु, मेनुका अनी राधिकेसँग एककुनामा बसेर सयपत्री, मख्मली अनी बत्तुका माला गाँस्दै हुन्थी । उस्को पसलमा गाँसेका माला पनि बेचिन्थ्यो । म पुग्नासाथ मलाई माला लगाउन खोज्थी । भन्थी -'ओइ गोकुले, यो माला कत्रो भएछ खै यता आ'त नापुँ।'
म आनाकानी गर्थेँ । अनी अरु केटीहरु मसिनो खित्का छाड्दै भन्थे - 'गोकुलेलाई त तेरो हातको धुपीको माला मात्र मनपर्छ होला । यो सयपत्री के लाउँथ्यो!'
'चुपलाग चेपारेहरु,' म झर्किन्थेँ। अब अहिले त ति सबै 'चेपारे' हरुले आ-आफ्नै छेपारेहरु भेटीसके । सबैको बिहे भइसक्यो। छुच्चीहरुले बोलाउँदा पनि बोलाएनन्।
